140 سال است که تلفن در خدمت بشر است و در این سالها هر روزه پیشرفت داشته و متناسب با فن آوری های هر دهه، امکانات و قابلیتهای گوناگون(ارزش افزروده) خود را ارائه کرده است.

سال 1998 آغاز بکار شبکه های مخابراتی مبتنی بر شبکه بود که پیوسته و هر روزه در حال گسترش بوده و همواره با خود امکانات بیشتری نسبت به شبکه مخابراتی قدیمی، همراه داشته است.

شبکه های مخابراتی قدیمی یا TDM ملاحظات خود را دارند که می توان به چند مورد آن اشاره کرد؛

-         جا گیر بودن و  سیم کشی های زیاد.

-         نیازمند شبکه انتقال اطلاعات گرانقیمت(90 درصد سرمایه مخابرات، کابلهای مسی زیر زمین است!!!)

-         بیشینه مسافت انتقال یک خط مخابراتی آنالوگ، بیش از 4 کیلومتر نیست.

-         از شبکه های مخابرات مسی، نمی توان انتظار انتقال چیزی جز صدا داشت(در شرایط عادی).

-         گسترش شبکه مخابراتی آنالوگ همواره به آسانی نمی باشد.

با توجه به دسترسی تمام شرکتها، سازمانهای کوچک و بزرگ و مردم! به شبکه های رایانه ای و اینترنتی؛ راه اندازی سامانه های ارتباطی مخابرات مبتنی بر شبکه کارساز خواهد بود. چــون؛

-         براحتی در کنار دیگر سرورها و رایانه ها نصب می شود.

-         از شبکه رایانه ای موجود استفاده می شود و کابل کشی جداگانه ای نمی خواهد.

-         طول مسیر انتقال خط تلفن مهم نیست و می تواند از گستره شهری تا جهانی در دسترس باشد.

-         در این ساختار در یک جمله می توان انتقال چند رسانه ای داشت.

-         گسترش و اتصال شبکه های مخابراتی VOIP (Voice Over Internet Protocol) براحتی امکان پذیر است.

نسل شبکه های مخابراتی آینده جز مبتنی بر شبکه نیست.